ลูกทะเล กับ ปลากระบอกผมถูกคนแถวบ้านเรียกว่า นักล่าชายฝั่ง ฟังเหมือนเท่ห์ แต่ที่จริงคือเขาเรียกแซวพวกขี้เกียจออกเรือหากินไกลๆ อย่างคนจำพวกผมด้วยชื่อที่ว่านั้น ซึ่งการล่าตามชายฝั่งมีหลายแบบ แต่แบบหนึ่งที่ผมทำบ่อยคือการล่าปลาชนิดหนึ่งเรียกว่า ปลากระบอก เป็นปลาที่หากินใกล้ชายฝั่ง ชอบเข้าสังคม คือชอบว่ายรวมกันเป็นฝูง ไม่ค่อยพบแบบโดดเดี่ยวเดียวดาย ปลาชนิดนี้ไม่กินเบ็ด ผมเคยลองใช้เบ็ดตกไม่ว่าจะใช้เหยื่ออะไรมันไม่ยอมกิน หรือมีใครตกได้ผมก็ไม่เคยรู้มาก่อน อาจจะเป็นเพราะมันเป็นปลาปากเล็กเกินไปมั้งเลยกลืนเบ็ดไม่ได้ การที่จะได้ปลาชนิดนี้คือใช้แหหว่าน หรืออวนดัก ปลากระบอกเป็นปลาหาง่ายอยู่ใกล้ชายฝั่งแต่เนื้ออร่อยมากกว่าปลาราคาแพงบางชนิด เปรียบเสมือนหมูเลยคือทำอะไรกินก็อร่อย ต้มน้ำใสใส่น้ำปลาบีบน้ำมะนาวใส่พริกขี้หนูบุบพอแตกลงไปหลายๆเม็ด ซดคล่องคอชื่นใจยิ่งนัก หรือจะต้มส้มใส่ต้นหอมก็กลมกล่อมเข้าท่ากว่าปลาทู จะทอดเนื้อก็เหลืองสวยหวานกรอบนอกนุ่มใน ต้มยำทำแกงตากแห้งอร่อยหมดทุกอย่าง บางทีสวรรค์ก็ไม่ได้กลั่นแกล้งผู้คนมากไปนัก แค่ลองค้นหาสิ่งใกล้ตัว หลับตาแต่เปิดใจ อาจรู้แจ้งว่าปลากระบอกอร่อยกว่าแซลมอน ยกเว้นหากเพิ่งจีบกันใหม่ๆ แนะนำให้ชักชวนกันไปกินแซลมอนไม่ควรกินปลากระบอกต้มเค็มเป็นอันขาด
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น